Sevgili Eşime,

Zaman ne kadar da değişken bir kavram. Bazen, ağır çekim bir filmde sıkışıp kalmışsın gibidir her şey. Öylesine ağır, öylesine sıkıcı geçer. Aynı şu  an çalıştığın yerde geçirdiğin 1,5 sene gibi. Sanki onyıllardır orada çalışıyormuşsun gibi. Bazen de aklın almaz zamanın hızını. Yaşım kaç? 32.  Yazıyla otuz iki. Ne zaman geçti 32 sene. 32 yaş ne demek. Bana göre hala koccaman adamların, koca koca kadınların yaşı 32. Kendimle bir bağ oluşturamadığım bir rakam. Demek ki böyle oluyormuş. Ruh büyümüyormuş zaman geçse de.

4 yıl oldu evleneli. Antalya'da balayındaydık sanki geçen ay, Michael Jackson'un ölüm haberini izliyorduk televizyondan. Sonra 10 yıl gibi geçen bir askerlik dönemi girdi araya. O zaman anladık aslında birbirimizin yokluğunun tam anlamını.

 4 yıl... Bazı şeyler için çok kısa, bazı şeyler içinse çekilmeyecek kadar uzun bir zaman. İşte zamanın kaypaklığı. Bir evlilik için çok kısa bir zaman belki. Bir askerlik için çok uzun. Bir ömür için çok kısa, sevmediğimiz bir şeyi yapmak için çok uzun. Zamanın nasıl geçeceğini bile duygularımızla belirleyebilirsek, insanın elinde çok büyük bir güç vardır demektir. Ataol Behramoğlu ne güzel demiş:

 “Ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır. 

  Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana.” 

(Adı geçince söylemek istedim. Ne güzel bir isim değil mi Ataol. Hiç kimsede duymadığım, çok güzel bir isim.) Sadece bir hayatımız var, son derece özenle geçirilmesi gereken bir ömür. Kullanma süresinin ne zaman dolacağını bilmediğin bir yaşam. Her saniyesi değerli bir armağan. Bitti mi bitiyor işte, yok oluyorsun. Bir saniye sonra da bitebilir, bir ay sonra da, kırk yıl sonra da. Nasıl geçireceğimiz, ömrümüzü nelerle nasıl dolduracağımız bize bağlı. Okunacak bunca kitap varken, hepsini okuyamayacak olmak ne kadar acı geliyor bana. Keşfedilmemiş ne yazarlar, ne satırlar vardır, kimbilir. Hayatı güzelleştirmek de elimizde, zehir etmek de, hem birbirimize hem kendimize. İnsanlar ne kadar da umursamaz yaşıyor pek çok şeyi. Ne kadar acımasız davranıyor, içinde kendi olmadığı her şeye. Başkalarının hayatlarını yargılamak ne kadar da basit. Bıraksak da herkes mutlu olduğu şekilde yaşasa, mutlu olduğu şeyleri yapsa, kimse kimseyi ayıplamasa, kınamasa. Kurtulsak şu aptal tabulardan, kurallardan, hayatı zorlaştıran, birbirimize hayatı zindan ettiğimiz adetlerden.

İşte böyle bir evlilik yaşamak istiyorum seninle de sevgili eşim. Kimsenin kurallarına göre belirlenmemiş, sadece bizim istediğimiz şekilde. Ayıplarlar, kınarlar diye yapmak zorunda hissetmeden, kendimizi sıkmadan, doya doya.

Evlilik, bambaşka fikirleri olan insanların, bambaşka ortamlarda yetiştirdiği, farklı zevkleri, farklı düşünceleri ve hayatları olan iki farklı insanın, ortak bir hayat oluşturma çabası. Sen   benim hayat ortağımsın, yaşam armağınımı beraber geçirmeyi seçtiğim eşimsin. Nice 4 yıllara canım eşim. Seni çok seviyorum...

*Sonradan eklenen not : Bu mektubu dün yazmıştım. Hediye mi de almıştım. Sürprizlerimi de hazırlamıştım. Ama bugün kötü bir haberle hepsi iptal oldu. Kayınvalidem ameliyat oluyor. Eşim oraya gitti. Sağlık olsun. Sağlıklı ömrümüz olsun, daha çok yıldönümlerimiz olsun. Kutlarız, ne yapalım. Üzülmedim diyemem ama yapacak bir şey yok. Ufak bir ameliyat olsa da sağlık her şeyden önemli. 

**İkinci not : Eşim buraya yazdığımı biliyor ama okuduğunu sanmıyorum. Bu notu da ne zaman okursa o zaman hediyem olsun.