Serenad - Zülfü LİVANELİ

Zülfü Livaneli'nin okuduğum 3. kitabı Serenad. Önce Son Ada'yı okumuştum, sonra Kardeşimin Hikayesi ve son olarak Serenad. Son Ada'yı çok sevmiştim. Çok çok sevmiştim. Kardeşimin Hikayesi'ni de. Ama Serenad kelimenin tam anlamıyla sarsıcı bir kitap oldu benim için. Çok duymuştum methini ama bu kadar sarsıcı beklemiyordum açıkçası. 

Çok yakın tarihimize ilişkin bilmediğimiz ne acılar varmış. Neler yaşanmış. Kitabı okurken bir an acaba kurgu mu diye düşündüm. Sonra araştırdım ve ne kadar cahil hissettim kendimi. 

Kitap, yakın tarihe ilişkin az bilinen ama çok can yakan olaylar etrafında dönüyor. Mavi Alay, Struma faciası gibi. İsimlerini bile duymamıştım, ki tarihle içli dışlı olduğum bir dönemim var hayatımda. (Ne utanıyorum bunu söylerken bile.) Bu olayların bilinmemesi, daha doğrusu bilinmesinin istenmemesi aslında çok açık. Çünkü gerçekten utanç verici. Kitapta da dediği gibi Livaneli'nin "her devlet öldürür." Ama böylesi cidden bir devlet için yüz karası. 

Kitaba dair çok detay vermek istemiyorum, diyeceğim tek şey okuyun, öğrenin, araştırın. Zaten kitap biter bitmez araştırma isteği duyuyorsunuz. Bir kez daha hayran kaldım Livaneli'ye. 

Eğitim kalitemizin süründüğünü herkes biliyor az çok. Bana göre en çok sürünense tarih eğitimimiz. Adeta çocukları tarihten soğutmak, tiksindirmek için hazırlanmış bir eğitim programı. Ve bu, eğitimin her aşamasında böyle. Üniversite dahil, hatta belki de en çok üniversite. Ceddiyle, atasıyla, geçmişiyle bu kadar övünüp de tarihine bu kadar cahil bir toplum daha var mıdır acaba? Bi şey bildiğimiz yok, ama yine de; ver mehteri, ver mehteri... 

Her şeyimizin içi boş. Bilgimizin, yaptığımız işin, nezaketimizin, sevgimizin... Yarım yamalak bilip, çalışıyormuş gibi görünüp, ayıp olmasın diye kibarlık gösterip, bencilce seviyoruz.