Dün evlilik yıldönümümüzdü. Eşim unuttu ilk defa. Sabah kavgayla başladık güne falan. 9. yılımız. Eee eskiyince böyle olunuyo demek. Kek buketi gönderdim ona, yüzünde utanç dolu bir mutlulukla geldi yanıma teşekküre. Özür diledi, unuttum dedi. Napim artık, olsun dedim geçtim.
Ya aslında böyle konularda çok kadınsal triplerim yoktur. Ne yapalım unuttuysa, önemli olan bir günkü değil, her günkü tavrı diye düşünürüm. Amma velakin böyle içime de bir şeyler oturmadı değil. Normal şartlar altında bir kadının bu olayı kaşar peyniri misali uzatması, aylar hatta yıllarca burnundan getirmesi lazım dimi. Ben yapmam. Yapmayacağım. Ama oturdu içime işte :(
Bugün Türkiye genelinde tüm Baroların hayvan haklarıyla ilgili yasa değişikliği için basın açıklaması vardı Adliye binası önlerinde. Katıldım. Yine bir avuç azınlıktık. Yine kadınlar %90 oranındaydı. Yine başkaları için kafayı kedi köpekle bozmuş manyak tiplerdik. Birileri yavru bir hayvana tecavüz ediyor, biri patilerini kesip işkence yapıyor ve devletin verdiği para cezasını uygun taksitlerle ödüyor ve bu son derece normal oluyorken, bizler kendi hakkını savunamayan masumların sesi olmaya çalıştığımız için manyak oluyoruz.
Aslında ertesi gün falan küçük bir şey alıp gelse ben affederdim ama erkekler bunu düşünemezler genelde.
YanıtlaSilorda olsam gelirdim, ayagina saglik!
YanıtlaSilYok kadınlar için önemlidir evlilik yıldönümü ama unutulabilir.Onun için garantiye alıp beş on gün önceden ufak hatırlatmalara başlamak ,en garantisidir.Niye kendimizi bakalım hatırlayacak mı? diye streslere sokalım ki..
YanıtlaSil