5 Kasım 2014 Çarşamba

Yalnızlığım...



İnsanlar neden birbirleriyle çok iyi anlaşıyorlarmış gibi yapmak zorunda hisseder kendilerini. Sevmedikleri insanlara bile yapmacık yapmacık gülümsemek, sanki çok ilgileniyormuş gibi hal hatır sormak, sağlık sıhhat dilemek, anlatırken bile dinlememek, sonra da arkasından etmedik laf bırakmamak zorundalar mı? Gerçek olabilmek, hissettiğini söylemek ve yaşamak bu kadar mı imkansız ve kötü bir şey insanlar için. İçinden gelmiyorsa gülme kardeşim yüzüme, cevabını dinlemeyeceğin şeyi sorma, arkamdan tersini konuşacaksan yüzüme de konuşma. 

Herkes birbiriyle vıcık vıcık ve samimiyet yoksunu bir yakınlık içinde. Bakışlar gerçek, bakışlar ele veriyor samimiyetsizliği. Bir tek ben mi anlıyorum, bir tek ben mi görüyorum diyorum kendi kendime. Ya da göre göre, bile bile bu samimiyetsizliğe katlanmak, bunu yaşamak ve yapmak zorunda hissetmek nasıl bir duygu? Kendimi ele veriyorum ben, yapmacık olduğumda dünyanın en kötü oyuncusu oluyorum. Kendimden utanıyorum. Eşim de öyle diyor, çok belli ediyorsun sevmediğini, istemediğini diye. Yapamıyorum ki tersini. Bu oyunun kurallarına uyamıyorum, o yüzden de hep oyun dışı kalıyorum. Soğuk bulunuyorum, kendini beğenmiş bulunuyorum. O yüzden insanları değil hayvanları seviyorum. Hayvanların samimiyetini, gerçekliğini insanlarda bulamadığım için uzak duruyorum. 

Yalnızlığı sevmemin en büyük sebebi de budur belki, insan kendine rol yapmaz değil mi? Kendine bile rol yapan insanlar tanıyorum ben.  Kendiyle başbaşayken bile aynalarda rol çalışanları biliyorum. Hayır, tiyatrocu olduklarından değil, yaşam sahnesinde eşe dosta rol kesmek için. Gitgide daha yorucu oluyor bu toplumsal rolleri oynamak. O yüzden de gitgide azalıyor çevremdeki insanlar. Ya bu rolü hakkıyla oynayacaksın ya da etiketleneceksin, kibirli, kendini beğenmiş, soğuk olacaksın. Yalnızlık benim için bir tercih, evet. 

İyi ki varsın yalnızlığım. Yalnızlığım benim samimi arkadaşım, gerçek dünyam. 

"Yalnızlığım benim, çoğul türkülerim
 Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi."

15 yorum :

  1. Yalnız değilsin..
    Yazıların, kelimelerin var çok şükür..
    Kimseye de ihtiyacın yok..

    YanıtlaSil
  2. Vıcık vıcık insanlardan da samimiyetsizliklerinden de nefret ediyorum. Ben de senin gibiyim. Ve yalnızlığımı çok seviyorum :)

    YanıtlaSil
  3. Harika ifade etmişsin, her birine yürekten katılıyorum sözlerinin. Yalnızlık güzel bir şey aslında, vıcık vıcık samimiyetsizliğin yanında bir cennet. Ben hayatımın her döneminde insanlara ihtiyaç duydum, arkadaş kavramına çok önem verdim ama baktım ki pek çok kimse benim gibi değil. Rol yapan çok. Yeri geldi ben de yaptım ama artık değiştirdim kendimi çünkü çok mutsuz oldum. Şimdi istemediğim hiç bir şeyi yapmamayı, istemediklerimi görmemeyi ve onlarla aynı ortamda istemiyorsam bulunmayayı seçiyorum. Bazen zorunluluk oluyor, hala olabiliyor ona engel olamadığım zamanlar oluyor ama mutsuz olmuyorum. Hele yüze gülen ama içtenliğini daha ilk dakikada sorgulamaya başladığım insanlardan bende nefret ediyorum. Belki de kedileri bu denli sevmemin asıl nedeni insanoğlunun tavırları.
    Bazen çok uzun senelerdir burada ve yalnız olduğumu düşününce yine de üzülmeden edemiyorum, fakat o samimiyetsizlikten uzak kaldığım için de şanslı hissediyorum. o karmaşa yumağının içine döneceğim yakında ve ne yapacağım inan bilemiyorum. Burada yalnız olmak kolay ama onca kalabalık arasında yalnız kalmaya çalışmak gerçekten güç ve bunu asıl sizler başarıyorsunuz, harikasınız!!

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Teşekkür ederim Tuğba. Yalnızlık, samimiyetsizlik batağında kesinlikle bir cennet. Ben de senin aksine hayatımın hiçbir döneminde çok sosyal, çok insansever olamadım. İhtiyaç da duymadım. Karakter meselesi işte. Hayvan sevgisi konusuysa genelde insanlardan kopuşla daha da çoğalıyor sanırım.

      Sil
  4. "İnsanın gerçek özgürlüğü yalnızlığıdır." Hakan Günday, "Kinyas ve Kayra"

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevdiğim bir kitaptan, yazıma çok uygun bir alıntı olmuş. Teşekkür ederim :)

      Sil
  5. yalnızlık, çağımızın kaçınılmaz arkadaşı , çünkü çok yapay var insan yalnızlığını bile özlüyor bazen o yapaylıklar içinde :(

    YanıtlaSil
  6. Soruna cevap: ya IK oldugu icin ya da arkasinda baska bir beklenti oldugu icin.
    Mutlu olup da yuzu gulen insan cok az.
    Yasasin introvertler ve lonerlar! Bir zaman birlesmeliyiz.
    Hav hav

    YanıtlaSil
  7. Sanki aynı insanlarla görüşmüşüz. Gerçi ben artık hepsini eledim. Baya bi silkelendi etrafimdakiler. Az olsun, öz olsun.

    YanıtlaSil
  8. kitap eylemcisi; çağımız sanal sosyalliklerin yaşandığı asosyal bir çağ.

    Jardzy; birleşirsek, yalnızlık olmaz :D

    Küçük Joe; Nerde çokluk, orda bokluk :) En iyisi az olanı, öz olanı.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ben zaman belirlemedim ki zaten :) termin yoksa, iş yok!

      asla birleşemeyiz. ben çok memnunum, insanlarla ne konuşacağımı bilemiyorum çoğu vakit.

      Sil
  9. Kendisizle başbaşa kalamadığı için birsürü insanla olan öyle çok insan tanıyorum ki, senin bu yazdığına katılmamak mümkün değil..

    YanıtlaSil

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...