Başlangıç

Bu sene Cumhuriyet Meydanındaki yeni yıl konserine Teoman geldi. Teomanı duyunca da plan oluştu. Gidilecek. Saat 23:00'da meydandaydık. Epey kalabalıktı ve sahneye çok uzak kaldık. Ses oldukça yetersizdi ve sahne çok aşağıda olduğu için Teoman'ı sahnede değil, ekrandan izledik sadece. 

Biz de orada bulunan herkes gibi yeni yıla Teoman'la gireceğimizi düşünürken saat 23:55'de mikrofon Büyükşehir belediye başkanımız Aziz Kocaoğlu'na verildi. Başkanımızı severim, ancak kimse yeni yıla onun siyasi konuşmalarını dinleyerek girmek için orada değildi. Tamam güzel bir organizasyon yapılmış, belediye başkanının konuşma yapması gayet normal, yeni yılla ilgili dileklerini belirten bir iki cümle söyler, bitirirsin. Ama siyasi bir konuşma başladı. Ve etrafımda yuhlayanlar falan oldu, can sıkıcı bir ortam oluştu  bir anda. Yeni yıla girdik ama başkan konuşmaya devam ediyordu. Birileri uyardı başkanı ve geri sayım çok geç de olsa başladı. Ah başkanım, keşke böyle olmasaydı :) 

Sonrasında havai fişek gösterisi başladı. Tamam güzel bir görüntü ama kuşlar ölüyor canlarım benim. Gerekli mi illa havai fişeklerin patır patır patlatılması. Zavallıların minik kalpleri dayanamıyor bu patırtıya.

Teoman'a gelelim. Teoman, her zamanki gibiydi. Son derece karizmatik, sakin, ağır. Eller cepte şarkı söylemeler, ağır adımlarla sahneyi turlamalar. Adamın yapmacık bir artisliği, göze batan bir tavırı yok. 46 yaşındaymış bu arada, etrafımdaki 46 yaşında adamlarla kıyaslıyorum da, neyse hiç kıyaslamaya gerek yok. Teoman'ı izlerken her zaman şöyle bir adam görüyorum; hayatın her türlü zevkini ve tadını yaşamış, yapmak istediği her şeyi yapmış, artık hiçbir şeyden keyif alamayan, bezmiş, bunalmış biri. Bilmem, gerçekten böyle midir ama bana öyle geliyor. Kısacası, Teoman'ı çok severim, hatta bir alternatifi olmadığını düşünüyorum. Müziklerini, şarkı sözlerini, sesinin tınısını, o ağır tavırlarını seviyorum. 

Konseri bitirdik, çıktık evimize geldik, yattık. İşte böyle geçti yılbaşı akşamım.