Zilli kızım

Bu kız benim zilli kızım. İş yerimizin orada bebekliğinden beri baktığımız köpek. Minicikti, çok oyuncuydu. Zilli adını koydum. Kocaman bir kız oldu, anne oldu. Kışın ortasında doğum yapacağı için kulübe yaptırdık ona, 4 tane bebeği oldu. Sahiplendirdik. Doğumdan sonra kısırlaştırdık. Her sabah karşılardı beni bu güzel bakışlarla. Miskin mi miskin olmuştu. Kısırlaştırıldıktan sonra da çok şişko oldu zaten. Bu sabah görmedim yerinde. Endişelendim, boşa da çıkmadı endişem. Simitçimiz söyledi Zilli'ye araba çarptı sabah dedi. Araba çarpmış ve hiç durmamış bile. Buna hiç şaşırmadım zaten. Zilli korkudan ayağı aksayarak kaçmış gitmiş. Etrafa bakınmışlar ama görememişler. Ben de dolaştım sokakları. Yoktu. Herkese haber verdik. Görürseniz mutlaka haber verin, veterinere götürmemiz lazım diye. Öğlen arasında hepimiz aramaya çıktık. Ama yok. Maalesef yok. Bulamadık. İç kanama mı geçirdi, bi yerde kaldı mı bilmiyoruz. Umarım bir vicdan sahibi veterinere götürmüştür diye umuyorum. 

Bazıları için insanlar dışında hiçbir canlının önemi yok. Yola bir köpek, kedi çıksa frene dokunmayan insanlar var. Onların da canı, duyguları var. Onlar da acı çekiyor. Ne olur onlar için de frene basın. 

Şimdi nerdedir? Ne durumdadır? Onu düşünmeden edemiyorum. Bir yandan ölseydi, bulurduk, birisi veterinere götürmüştür diye düşünüyorum, bir yandan da aklıma çok kötü şeyler geliyor. Lütfen yaşıyor olsun. Lütfen vicdan sahibi bir insan onu veterinere götürmüş olsun. Lütfen pazartesi sabah gittiğimde her zamanki yerinde uyuyor olsun. Beni görünce yine kuyruk sallasın.