Kurban yaklaşıyor, içimdeki sıkıntı büyüyor. Önceden beri nefret ettiğim, evden kafamı çıkarmak istemediğim bir "bayram". Zavallı hayvanların pazarlara taşınmasıyla başlayan iç sıkıntım, bayram sabahı mide bulantısına dönüşüyor. Boğazımda bir düğüm ve ağlama isteği. Mecburen gidilen ziyaretlerde ellerine kan bulaşmış insanlarla "bayramlaşma". İçimde yükselen nefret çığlıklarını atamamak, hiçbir şeye engel olamamak, acı veriyor. Kan bayramı... Et bayramı... Kavurma bayramı... Mangal bayramı... Tiksiniyorum...Gidilen her evde et ve kan kokusu. O elleri öpmek zorunda kalmak. Bünyem alt üst oluyor şimdiden düşündükçe.
İlkçağlardan beri var olan bu saçma inanç hala devam ediyor uygulanmaya. Tanrılara kurban vermek, kan sunmak. Tanrıları kızdırmamak... Şimdiyse buzlukları etle doldurmak...
Kurban inancıyla ilgili güzel bir yazı : Okuyun lütfen.
Ah sorma :((( Kacip gitmek istiyorum bu bayram denen katliyam doneminde coooook cok uzaklara...
YanıtlaSilSen yine şanslısın ki uzaklardasın. Kilitlesem kendimi diyorum, hiç görmesem, duymasam olanları. Ama biliyorum, katliam sürüyor olacak :(
YanıtlaSilBen de kendimi çok kötü hissediyorum..Burada bahçelerde bağırta bağırta yapıyorlar bu işi. Kalbim sıkıştı.
YanıtlaSil