Bu kadar basit yaşamak isterken, neden yapamıyorum, neden istediğimiz gibi yaşayamıyoruz? Neden beton ormanının içinde, haddinden fazla insanla vıcık vıcık, ikiyüzlü ilişkiler kurmak zorundayız? Neden sabahın altısında kalkıp yollara düşüyoruz, günde 2 saatimizi trafikte heba ediyoruz?
Bütün gün masa başında ömür çürütüp sağlığımızdan olurken, emeklilik hayalleri kuran insanlarız. Emeklilik hayali kurmak demek, yaşlanmayı istemek demek değil mi? Neden yaşlanmayı istiyoruz? Belki de ömrümüzün sonundaki kısacık zamanımızı bile olsa dilediğimiz şeyleri yaparak geçirebilmek için.
Çıkış yolu bulamıyorum, bu zinciri kırabilmek için güçsüz hissediyorum kendimi ve kahroluyorum. Hayatımı istediğim gibi yaşayamamanın ve yaşayamayacağımı bilmenin verdiği çaresizlik çok yıkıcı. Keşke hayatımı güvende hissederek yaşayabileceğim kadar param olsa. Tüm borçlarımı kapatıp, dilediğim gibi bir yerde, dilediğim gibi bir ev alabileceğim ve ölene kadar para kaygısı olmadan yaşayabileceğim bir hayatım olsa.
Belki ben ödleğin tekiyim, belki rutinin alışılmış yatağından çıkıp, hayatı sil baştan inşa etmeye gücüm yok, bilmiyorum.
Ne olur, umutsuzluğa kapılma. Senden epeyce yaşlı biri olarak çok kısaca konu ile ilgili deneyimlerimi aktarayım: Aynı duyguları yıllarca yaşadım. Ne yazık ki yaşam koşulları, çok ekstrem durumlar dışında birden bire değişmiyor. Küçük hedefler koyarak adım adım hayalini kurduğun yaşama ulaşman münkün. İşte o günlerden bir paylaşımım:http://begonvilliev.blogspot.com.tr/2012/03/ne-zormus-bu-isler.html Önce o evi kiraladık. Tabii ki kolay olmadı. Üç yıl sonra da şimdi yaşadığımız köy evini alıp buraya taşındık. Hiç biri kolay olmadı. Ne sıkıntılar yaşandı, ne acılar çekildi ama sonuçta şu an kent kaosundan uzak, sevgili ormanımla baş başa, küçük bahçemde patili dostlarımızla yaşıyoruz. Burada zorluklar yok mu? Var elbette ama artılar eksilerden fazla olduğu için mutluyuz. Darısı başınıza.. Sevgiler, selamlar Begonvilli Ev'den
YanıtlaSilOkudum yazını, ne mutlu sana, hayallerini gerçekleştirebilmişsin. Biliyorum, böyle değişimler kolay değil (bir yerden para çıkmadığı sürece). Darısı başıma, ne diyeyim. Sevgiler, teşekkürler...
SilHayalsiz ve umutsuz yaşanmıyor.Fakat siz yinede sahip olduklarınızdan da mutlu olacak bir şeyler bulmanın yolunu bulun derim nacizhane tabii ;) Nefes alıyorsak umut var demektir ddeğil mi ?
YanıtlaSilKesinlikle öyle, sağlıklı aldığım bir nefes bile mutluluk kaynağı aslında. İçimi sıkan bu sistemin bizi kendine bağlaması ve çıkış yolu bırakmaması. Dilediğimiz şey çok basit bir hayat bile olsa, çarkın içinden çıkmana müsaade etmiyor devlet. Müsaade ettiği zaman da ya çürüğe çıkmış oluyorsun, ya da eline verdiği üç kuruşla isteklerini gerçekleştiremiyorsun.
SilÇocuk olunca bu duygularını katmerli hissetmeye başladım, hem kendim hem çocuğum için...bizim buralar daha daha betonlaşıyor, insanlarda aynı beton gibi, her şeye karşı beton gibi olmamız isteniliyor...
YanıtlaSilAyşe, özledim seni. Annen bir an önce sağlığına kavuşsun, biz de sana :)
Sil