Benden son havadisler

Yine uzaklaştım, ama bu defa harbiden ders konusunda yardırıyorum :) Gece gündüz çalışmaya başladım, çünkü Haziran sonu olacakmış - mış sınav, öyle diyorlar. 

Gözlüklendim, astigmatım artık iyice kör gibi dolaşmama sebep olduğundan, takmak zorunda kaldım sonunda. Başkanımın deyimiyle, "örtmenim gözlüğü" aldım kendime. Kalın çerçeveli olanlardan. Sevdim ama, yakıştı bence.

Dün canım eşimin doğumgünüydü. Hiç bir şey yapmadım :( Ne küçük bir sürpriz, ne hediye. İlk defa böyle bir şey oldu. Neden oldu? Bu ders olayına çok kaptırdım kendimi. Herhangi başka bir şey düşünürken bile zaman kaybediyormuşum gibi hissediyorum kendimi. Öyle odaklanmış durumdayım. Hem eşim ayakkabı ya da takım elbise istiyor, beraber gider alırız diye düşündüm. Cumartesi akşamı da Alsancağa gidip içip eğlenmeyi düşünüyorum. Gecikmiş kutlama olacak bir nevi. Akşam kayınvalidemle konuştuk. "İyi ki doğurmuşsun kocamı" dedim. "Asıl seni aramak lazım bugün" dedim. Afalladı önce :) İçinden geçenleri eşim alt yazı geçti sonrasında. "Sen alasın diye doğurmadım ben oğlumu" demiştir dedi. O afallama aşamasında sanırım içinden ona benzer şeyler geçmiştir :) Ama "siz mutlu olun yeter" dedi bana sesli olarak, sessizleri karıştırma, boşver :) 10 gün sonra bize geliyorlar, kayınvalide, kayınpeder, görümcem ve çocukları. 10 gün kalacaklar. Çok ağır misafirlerim var anlayacağın ama ben -yapabilirsem tabi- ders çalışmayı planlıyorum.  Üzümle çocukların arasında geçecekler tedirgin etse de bir şekilde halledicez artık, yapacak bir şey yok. Zaten uzak durmalarını öğretecektir Üzüm onlara. 

Şimdilik bu kadar, belki akşam piyanoda harikalar yaratan kocamın marifetlerini paylaşırım sizinle :)