Din - iman - hayvan

Pazar günü babamın doğumgünüydü, kutlamaya gittik. Dişi bir kedi var, her sene hamile kalır, gelir babamın bahçeye doğurur. Kedi sayısı 8'e çıkmış. Bir dahaki gidişimizde anneyi alıp getirmemiz, kısırlaştırmamız lazım. Kedi çiftliğine dönmüş bahçe. Bahçeye çıktığında hepsi bir ağızdan bağırarak koşuşuyorlar. Yeni yavruların 3'ü de dişi üstelik. O yüzden bu gidişe bir çözüm bulmak gerek.

Köylüler hayvanlara karşı gerçekten çok acımasızlar ve babamın haline gülüyorlar. Onlara yemek pişirmesini, bakmasını, kovalamamasını hayretle karşılıyorlar. Zavallı bir köpek vardı, açlıktan kemikleri görünecek kadar zayıf bir hayvan. Arada bir babamın bahçeye yanaşır, yemek dilenirdi. Babam da tabi dayanamaz verirdi bir şeyler. Tabi köpeğimiz Şanslı pek yanaşmasına da izin vermiyordu onun. Köylünün biri almış hayvanı dağdaki evine götürmüş, domuz kovalasın diye. Biz de sevindik, yuva buldu, karnı doyar diye. Adam götürmüş hayvanı, 3 günde bir kuru ekmek atmış önüne. Bakmış ki istediği gibi koruyamıyor domuzlardan evi damı, o kuru ekmeği de vermemiş. Bağlamış ağaca ve ölsün diye beklemiş. Günlerce yemek vermemiş hayvana. Bakmış ölmüyor, çözmüş ipini, basmış dayağı kovalamış hayvanı. Ve bunu aynen bu şekilde babama anlatmış. Ne kadar dayanıklı hayvanmış, gebermedi bir türlü demiş. Bu köpek, açlıktan ve dayaktan bitap halde, sürüne sürüne dağdan inip babamın evini bulmuş gelmiş yine. Geldiğinde arka ayakları tutmuyormuş, hayvanın tüm kemikleri dışardaymış. Tüylerim diken diken oldu. Bunu yapan yaratığa ne denir, nasıl bir vicdan bunu yapabilir, benim aklım almıyor. Zavallı köpek şimdi yine bahçenin etrafında. Bizim köpeğin izin verdiği sınıra kadar yaklaşıyor ama bahçenin çevresinden ayrılmıyor. Hayvancık kendine gelmiş, kilo almış, toparlanmış. 

Başka bir köylü de, sürekli çoğalan kediler için bulduğu yöntemi anlatmış babama. Kedilere işlek bir caddenin karşı tarafında yemek vermeye başlamış. Ve kediler caddenin öbür tarafına gelip geçerken ezilip gitmişler. "Bu insanlar beş vakit namaz kılıyor" diyor babam. Beş vakit değil, yirmidört saat başın secdeden kalkmasa ne yazar. Bugün de gazetelerde görmüşsünüz, eşeği ayaklarından tren yoluna bağlamışlar. Vicdan, merhamet ve ahlak kavramlarının dinle imanla pek bir bağlantısı olmadığının açık bir kanıtı da bunlar işte.

Neyse, bu kadar kötü hikayeden sonra güzel fotoğraflarla bitireyim.

Bu tipler ocağın başında huşu içinde bekliyorlar. Neyi, tabi ki pişen yemeklerini.

Babam tavuklarına taze solucan ziyafeti verirken... Tavuklar o toprakta çılgınlar gibi eşeleniyorlar.

Bu da yeni gelen 3 yavrudan biri.

Böyleyken böylee...