Mehmet Pişkin ve yaşama isteğini yitirmek üzerine...

Çalışırken iş yerinde gördüm hakkındaki haberleri ve yorumları. Videoyu ise biraz önce izledim. Halbuki akşam sıcacık bir film izlemiştim ve onu yazacaktım. Ama allak bullak oldum videoyu ve altındaki yorumları okuyunca. 

Profiline 5 dakika bakan birinin edineceği izlenim, Mehmet Pişkin'in sevilen, başarılı, maddi açıdan rahat bir yaşam süren biri olduğudur. Videoda izlediğim kişi ise,  yaşama isteğini yitirmiş biri, bakışlarından, söylediklerinden o kadar net bir şekilde anlaşılıyor ki bu. Yaşamına son vermek, bu kararı alabilmek ve uygulayabilmek bir insanın alabileceği en uç karar. Bir insanın bunu yapabilmesi için bir şeylerin gerçekten kopması ve bir daha asla düzelmeyeceğine inanması gerek. O buna inanmış. Öyle yorumlar okudum ki, insana ve insanlığa olan umutsuzluğum pekişti. 

Yaşamına son vermiş birinin ardından, o çok inandıkları dinlerinde geçen ölüye saygı kısmını yok sayarak, "allaha inanmıyormuş, görmüştür şimdi var mıymış, yok muymuş, ateşi bol olsun" gibi zırvalarıyla, salyalarını akıta dursunlar. Doğru aslında, bu dünyada o kadar çok insan, aşağıladıkları hayvanlar gibi ödül-ceza sistemine göre yaşıyor ki. Sırf cennete gidecekleri vaadiyle iyilik yapıp, sırf cehennem korkusuyla bastırıyorlar benliklerindeki pislikleri. Onların kendilerinden başka tercihlere, kendi düşüncelerinden başkalarına, kendi doğrularından başkalarına, kendi dinlerinden başka dinlere, kendi kitaplarından başkalarının kitaplarına, kendi giyim tarzlarından başta tarzlara, kendi cinsel tercihlerinden başkalarına tahammülleri yok. Her şey onlar gibi renksiz, bağnaz, hoşgörüsüz ve zalim olsun istiyorlar. Onların vicdanlarında, benliklerinde iyi ve kötüyü, doğru ve yanlışı ayırt edebilecek donanım o kadar yok ki, ottan boktan her konuda fetva alma gereği duyuyorlar birilerinden.  Yaptıklarının tasdik edilmesi veya yasaklanması gerekiyor. O kadar bıktım ki bu tiplerden... Birileri farklı bir şey söylediğinde, yaptığında, yazdığında, düşündüğünde toplu halde saldırıya geçen bu kapkara zihniyetten öyle tiksiniyorum ki artık...

Mehmet Pişkin, artık yok. Yaşama isteğini, mutlu olma arzusunu yitirmiş ve kendi isteğiyle hayatına son vermiş biri. Öyle bir toplumda yaşıyoruz ki, adamın son arzusunu yerine getirebilmek bile mümkün değil. Allaha inanmayan birini, islami usullerle yıkayıp, cenaze namazını kılıp, dualarla veriyoruz toprağa. Çünkü aksini yapabilmek mümkün değil ki. Sonra elalem ne der? Elalem kaygısından ve baskısından kurtulabilmek bizim toplumumuz açısından pek mümkün görünmüyor. Keşke öyle olmasa, keşke öyle olmadığı günleri görebilsem. 

Mehmet Pişkin'in kararının doğru ya da yanlışlığının analizini yapmıyorum. Bu onun kendi tercihiydi. Mutsuz olduğu bu hayattan istifa etti. Çoğu kişi bu davranışın bencilce olduğunu düşünse de, başkaları için mutsuz ve uzun bir ömür yaşamasındansa ölmeyi tercih etmesini bencilce görmüyorum ben. Mutsuz olan bir insanın, sırf birileri üzülmesin diye hayatta zorla tutulmak istenmesi de bencilce bir davranış değil midir? Sen intihar edersen ben mutsuz olacağım, o yüzden yaşamak zorundasın. Farkı var mı diğerinden?

Kimsenin yaşama umudunu yitirmemesi dileğiyle...